Dyzet. Dyzet poezi. Nga karantina.

Askush nuk i hap portat e lagunës. Shën Marku shëtit nëpër shporta perimesh e mishi. Shpirtrat, para se të ikin, lëvizin rrugëve dhe lusin njerëzit të mblidhen në shtëpi. Të njejtën gjë bëjnë dhe të ringjallurit. Në 40-ditëshin e tyre.

Disa kërkojnë “burimin e urtësisë që del nga zemra dhe gjuha”. Edhe Noe bind kafshët që qameti do zgjasë vetëm dyzet ditë.

Po i afrohem të dyzetave – “mosha e sinqeritetit dhe urtësisë”. Nëqoftëse nuk marr masa, do të jem me siguri duke u mosbindur.

Ç’të bëj?

Hap portat e lagunës sime. Ngre frymën mbi dorën time, mbi pishtarin tim, mbi statujën time. Mbi lirinë time. Mbi Ellis Iceland tim.