E morën zagarët hënën e brishtë
herët në mëngjes
anë pemës, poshtë në luginë.
Dhëmbështrënguar e tërhoqën deri tek baresha.
Tepër e vogël dera e stanit.
Atëherë e ndenë mbi kërrabë.
Me fyellin roje.
U turrën sërish tëposhtë
anë pemës, poshtë në luginë
të bindnin vejushin.
Diskutime mbi këtë poezi